Polityka społeczna w Polsce i w innych krajach przeżywała różne meandry, zarówno w sferze praktycznej, jak i teoretycznej. Pozostawała ona jednak zawsze wyrazem solidarności społecznej. W solidaryzmie społecznym widzi się bowiem nadzieję na zrównoważenie indywidualizmu, który jest wprawdzie podstawą gospodarki rynkowej ale jednocześnie stanowi zagrożenie dla wspólnych interesów i społecznej integracji.
Wyrazem przeobrażeń polityki społecznej w sferze praktycznej są zmiany instytucjonalne, a w sferze teoretycznej – dyskusje programowe i metodologiczne. Jubileusz stulecia polityki społecznej w Polsce, oprócz wywoływania radosnych wzruszeń, skłania także do refleksji nad upływającym czasem, zachęca do zadumy i refleksji. Środowisko polityków społecznych zgromadzone w Komitecie Nauk o Pracy i Polityce Społecznej PAN podjęło dyskusję nad dotychczasowymi osiągnięciami i wyzwaniami polityki społecznej. Próbuje się w niej znaleźć odpowiedź na pytanie: w jaki sposób współczesne państwo powinno realizować funkcje opiekuńcze wobec swoich obywateli w kontekście historycznych doświadczeń i nowych wyzwań? Dyskusje te pozwalają nam pełniej dostrzec nie tylko nowe wyzwania, ale i poszerzyć możliwości lepszego radzenia sobie z nimi.