Przedział czasu zawarty w latach 2020-2022, domykający się powoli, stanowi w historii Polski, Europy i świata czas wyjątkowy, czas pandemii Covid-19, okupiony śmiercią milionów ludzi. Jest to również czas wojny Rosji przeciwko Ukrainie, znaczący wstrząs dla światowej polityki i ekonomii oraz niewyobrażalne cierpienia ludności bliskiego Polakom sąsiada. W masowym odruchu solidarności polskiego społeczeństwa, instytucji rządowych, struktur samorządowych, organizacji społecznych, także partnerzy społeczni przystąpili do pilnej pomocy Ukraińcom, ofiarom rosyjskiego imperializmu.
Z takimi napięciami i niepewnością jutra w tle, przyszło także pracować Radzie Dialogu Społecznego. Rada w warunkach obostrzeń pandemicznych, początkowo spotykała się tylko zdalnie, z czasem przechodząc w tryb pracy hybrydowej, a od pewnego czasu zaczęły dominować tradycyjne i z pewnością najlepiej służące dialogowi społecznego spotkania stacjonarne. Te, ewoluujące w czasie zmiany trybu pracy, dotyczyły nie tylko posiedzeń plenarnych Rady Dialogu Społecznego, spotkań Prezydium Rady, ale także autonomicznych spotkań partnerów społecznych, cyklicznych spotkań zespołów problemowych i podzespołów, powołanych grup roboczych i zespołów doraźnych. Obok wymienionych działalności odbywały się tradycyjnie debaty i konferencje.
Powrót do bezpośrednich relacji w pracy, w prowadzeniu dialogu społecznego, sprzyja deliberatywnej postawie uczestników, więc i nastawieniu na osiągnięcie kompromisowego rozwiązania dla dobra ogółu.
Dialog społeczny w Polsce od lat podlega ewolucji, dziś także nie brakuje głosów i pomysłów na dalsze doskonalenie metod i form pracy, a także tych, dotyczących instytucjonalnych przemian strukturalnych. Najważniejszym pozostaje, by uczestniczący w dialogu społecznym zawsze mieli na uwadze najszerszy kontekst dialogu, jako gwaranta spokoju społecznego dla rozwoju i pomyślności nas wszystkich.
Â